بین دو لب خنده چو گردد عیان  

  غصه وغم را ببرد از میان

                     فایده خنده بود بیشمار

                     از من ازاده در این روزگار 

       ترک غم رفته و اینده کن

      خنده کن و خنده کن و خنده کن